อิทธิพลของ World Economic Forum ซึ่งเป็นองค์กรจัดตั้งเอกชนในเวทีปัญญาชนและผู้นำการเมือง-ธุรกิจโลกทุนนิยม ถือได้ว่าสูงยิ่งในกระแสโลกาภิวัตน์ ทั้งในฐานะเวทีสัมมนาประจำปีระดับโลกที่เชื้อเชิญผู้นำดาวเด่นของทั่วโลกชุมนุมแลกเปลี่ยนความเห็นกันในเมือง ดาวอส สวติเซอร์แลนด์ ทุกเดือนธันวาคมของทุกปี

นอกจากนั้น ในทุกไตรมาสแรกของปี WEF ก็ได้ตีพิมพ์หรือเผยแพร่การจัดอันดับความสามารถในการแข่งขันของประเทศต่างๆทั่วโลกออกมา และเมื่อถูกเผยแพร่มาครั้งใด ก็มักจะกลายเป็นข้อมูลอ้างอิงไปทั่วโลก ซึ่งยังผลให้นักลงทุน และนักวางกลยุทธ์ระดับโลกของกองทุนต่างๆ ต้องนำไปพิจารณาต่อไป

ปีนี้ก็เช่นกัน มีการเผยแพร่ระดับความสามารถในการแข่งขันของชาติต่างๆออกมาเป็น3 กลุ่มคือ

-ระดับความสามารถในการแข่งขันโดยรวมของประเทศ
-ระดับความสามารถในการแข่งขันในด้านเทคโนโลยีสารสนเทศ
-ระดับความสามารถในการแข่งขันด้านการเดินทาง-ท่องเที่ยว

สำหรับความสามารถในการแข่งขันโดยรวมของชาติต่างๆนั้น ปรากฎว่า มีอันดับความน่าสนใจที่ช่วยให้มองเห็นภาพรวมของการแข่งขันทางด้านเศรษฐกิจ-ธุรกิจ ของชาติต่างๆเพื่อนำไปปรับปรุงกันต่อไปได้อย่างมากพอสมควร
ปัญหาก็เหลืออยู่ว่า แต่ละประเทศที่ถูกจัดอันดับกันไป(ดังตารางที่ยกมา)นั้นจะสามารถถอดรหัสเพื่อนำไปปรับปรุงอย่างสร้างสรรค์ในอนาคตได้มากน้อยเพียงใด

สำหรับประเทศไทยเอง อันดับขีดความสามารถในการแข่งขันที่ลดลงอย่างชัดเจน แม้จะไม่มากนัก และหากเทียบเคียงกับอันดับโดยรวมๆ ก็ยังถือว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ถือว่าไม่เลวเสียทีเดียว แต่ก็สะท้อนให้เห็นถึงความจำเป็นที่ต้องเร่งปรับปรุงปัจจัยต่างๆที่เกี่ยวข้อง เพื่อให้อันดับความสามารถในการแข่งขันดีขึ้น หรือกลับมาสูงกว่าที่เคยเป็น

ที่ต้องเร่งทำก็เพราะ อันดับความสามารถในการแข่งขันนี้ ไม่ได้วัดจากเฉพาะเรื่องของตัวเลข จีดีพี. เป็นสำคัญ แต่ วัดเอาจากปัจจัยที่เป็นรูปธรรมซึ่งวัดออกมาเป็นค่าที่ชัดเจนได้ ว่า ณ ขณะนี้ ประเทศและและคนไทย อยู่ตรงจุดใดของการแข่งขันเพื่อความอยู่รอดได้ในโลกที่นับวันจะยุ่งยากซับซ้อนมากยิ่งขึ้น (ที่สำคัญ ไม่ได้มีการวัดเอาคุณค่าที่จับต้องไม่ได้เป็นตัวแปรสำคัญเสียด้วย ไม่ว่าจะเป็นดัชนีวัดความสุข หรือ ดัชนีจริยธรรม หรือ บารมีของผู้นำ ฯ)

ตัวอย่างของความสามารถในการแข่งขันที่เห็นได้ชัดเจนก็คือ สวิตเซอร์แลนด์ ขึ้นมาสู่อันดับหนึ่งของชาติที่มีความสามารถทางการแข่งขันทางเศรษฐกิจของโลก และยังเป็นที่ 1ทางด้านการท่องเที่ยวอีกด้วย ได้มีการปรับปรุงขีดความสามารถทางด้านเทคโนโลยีสารสนเทศก็กระเถิบจากที่ 9 ขึ้นมาเป็นที่ 5 ของโลก

นั่นหมายความว่า ชาติที่สามารถรักษาอันดับความแข็งแกร่งในการแข่งขันเดิมเอาไว้ได้ พร้อมกับปรับปรุงเงื่อนไขหรือปัจจัยอื่นๆที่เป็นตัวเพิ่มความแข็งแกร่งขึ้นมา ก็ถือเป็นตัวแปรเชิงบวกที่น่าทึ่ง

แม้จะมีเสียงโต้แย้งได้บ้างเกี่ยวกับเกณฑ์มาตรฐานที่ใช้วัดความสามารถในการแข่งขันของประเทศต่างๆ แต่ เมื่อพิจารณา ปัจจัย 3 ข้อที่ผู้จัดทำดัชนีออกมาระบุว่า เป็นตัวช่วยในเรื่องความสามารถการแข่งขัน ที่ประกอบด้วย

1) การใช้ประโยชน์จากเครือข่ายโทรคมนาคมและสารสนเทศอย่าง
เสรีและสร้างสรรค์ (ไม่ใช่ทำลายล้างกันทางการเมือง)

2) การเปิดประเทศเพื่อทำธุรกรรมกับชาติต่างๆอย่างมากขึ้น

3) การส่งเสริมบริษัทในประเทศเป็นบริษัทข้ามชาติในเวทีโลกมากขึ้น
ไม่ใช่ปิดประเทศห้ามต่างชาติเข้ามาแข่งขัน
ปัจจัยดังกล่าว ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เป็นพลังขับเคลื่อนสำหรับชาติที่ต้องการอยู่รอดในโลกในอนาคตอันใกล้ เพราะ หากปฏิเสธทั้งสามปัจจัยเสียแล้ว ก็เสมือนหนึ่งว่า ไม่ต้องการแข่งขันอีกต่อไป