Stranger ฝากมาบอกว่า...

เกิดขึ้นกับตัวเองโดนแกงค์ป้ายยา ที่ ข้างล่างสถานีรถไฟฟ้าชิดลม

เรื่องที่จะเล่า เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมานี้เองจนตัวเองจต้องไปนอนที่โรงพยาบาลตำรวจที่ตึกฉุกเฉิน ในความคิดของคนเราเรื่องของแกงค์ป้ายยาเราได้กิตติศัพท์มาบ้างแล้วในใจผมบอกได้เลยว่าไม่เชื่อเรื่องแกงค์ป้ายยาจะมีจริงและแล้ววันที่โชคร้ายที่สุดสำหรับผมก็มาบรรจบกัน ผมไปธุระที่สีลมช่วงสาย
ของวันเสาร์ที่ผ่านมาโดยการนั่งรถแท็กซี่เพื่อขึ้นตึก ๆหนึ่งที่หน้าสถานีรถไฟฟ้าชิดลม จนลงมาจากตึก ด้วย เป้นวันเสาร์เวลาบ่ายนิดๆทำให้อากาศร้อนมาก คนแทบไม่มีเดินตามท้องถนน

โดยตัวผมได้เดินแบกเป้สะพายหลัง 1 ใบ พร้อมอุปกรณ์ทำมาหากินเต็มเป้ ช่วงเวลาที่กำลังเดินมาขึ้นรถไฟฟ้าที่อยู่ติดกันหน้าตึก ผมได้เห็น ชาย 2 คนซึ่งคาดได้ว่าเป็นชาวต่างชาติชาวอาหรับ 2 คนกำลังยืนรอ ใครอยู่แน่ๆ ผมไม่สนใจจึงเดินผ่านไป

แต่แล้ว ชาวอาหรับ 2 คนนั้นกลับเรียกผมให้หยุดเพื่อที่เขาจะจับมดที่หลังผมให้ ซึ่งเขาพูดเป็นภาษาไทยแต่เป็นสำเนียงของชาวอาหรับ ช่วงเวลานี้เองที่เขาทำอะไรกับหลังผมซึ่งเขาบอกว่า จะจับมดให้โดยการเอานิ้วมือมาสะกิดที่ข้างลำคอแล้วไล่มาเรื่อยๆ จนถึงหัวไหล่ เขาปล่อยมือออกจากตัวผมแล้วก็สอบถามเรื่องเส้นทางที่จะไป ถนนข้าวสารหลังจากนั้นไม่ถึง 30 วินาที
แทบไม่น่าเชื่อเลยว่า ตัวผมเองเหมือนโดนบีบตาให้หลับ และ ตัวเราล่องลอยไปเรื่อย ๆ ผมมารู้ทีหลังว่า ได้เดินทางไปกับ ชาวอาหรับ 2 คนนั้นโดยทางแท็กซี่ซึ่งเขาพาผมนั่งไปในรถแท็กซี่นั้นด้วย
เขาได้ถือเป้ของผมและได้เอาของทุกอย่างที่อยู่ในเป้ ซึ่งมีของสำคัญหลายชิ้นซึ่งสูญหายไป ไม่ว่าจะเป็นสมุดบัญชีต่าง ๆ รวมถึงกระเป๋าสตางค์ของผม ช่วงเวลาที่ผมอยู่ในรถับแกงค์นี้ ผมบอกตรงๆ ว่าผมจำอะไรไม่ไดอีกเลย จนมารู้สึกตัวทีหลังว่า ผมกำลังเดินอยู่ที่ สถานีรถไฟฟ้าสยาม เดินเข้าไปในสยามโดยที่หาทางออกไม่เจอเป็นเวลานาน เหงื่อแตกเต็มตัว และเวลาต่อมาร่างกายเกิดอาการชาไปทั้ง หน้า ปาก แขน และ ขา

ผมออกมาจาก สยามดิสแล้วเดินมาทางนั้นเดินมาเรื่อยๆ
(ที่ผมรู้ว่ามาจากทางสยามดิสเพราะกลับไปสอบถามร้านค้าเล็กๆ ข้างทางว่า ผมเดินมาจากทางไหนเพื่อ รวบรวมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง) ผมเดินแบบไม่รู้จุดหมายจนเกิดอาการหน้ามืดอย่างแรง อาเจียน และ ไม่มีแรง จนสุดท้ายต้องพึ่ง มอเตอร์ไซด์รับจ้างที่ใกล้วัน ปทุมวนาราม ให้หาตำรวจ และ ตำรวจก็มาถึง พร้อมกับแจ้งเจ้าหน้าที่ทาง ร.พ ตำรวจ เพื่อนำตัวผมเข้าห้องไอซียู ในช่วงเวลา บ่าย 2 โมงผมเองไปรุ้สึกตัว อีกทีหลังจากทาง แม่ และภรรยา พร้อมลูกมาหาผมที่โรงพยาบาลแล้ว

แทบไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างผมอยู่ในโลกแห่งวิทยาการที่ได้รับทราบข้อมูลข่าวสารก่อนใครผ่านทางหน้าจอ คอมพิวเตอร์แต่ผมกลับ ไม่สามารถเอาตัวเองให้รอดพ้นจาก มิจฉาชีพ ได้เลยแม้แต่นิดเดียว


:lol: